Grčko-rimski skulptori su stvarali umetnost koja nije imala samo vizuelnu lepotu kao svoju komponentu, već su želeli da sva čula uhvate u svoje delo. Sudeći prema najnovijim istraživanjima, to je takođe uključivalo i čulo mirisa, koje je aktivirano korišćenjem najrazličitijim vodicama i parfemima.
Kako objašnjava autor studije doktor Sesil Brons:
Ideja mirisnih statua je više puta bila pokretana od strane različitih naučnika u kontekstu kulta. U ovoj studiji ppokušao sam da sakupim različite izvore za ovaj fenomen, koji je kako se čini bio mnogo češći nego što se mislilo.
Analizom različitih antičkih tekstova, istraživači su otkrili da je praksa parfemisanja statua bila zapanjujuće uobičajena. Veliki rimski državnik Ciceron je na primer pisao o stanovnicima Segeste na Siciliji koji su osveštavali statuu Artemide sa vrednim i retkim supstancama poput krema, kao i sa tamjanom i različitim parfemima.
Krčki pesnik Kalimah navodi da skulptura egipatske kraljice Berenike II bila "mokra od parfema", dok su srugi izvori poput onih od Plinija Starijeg i VItruvija takođe opisivali ovu praksu.
U radu direktno su opisani mnogi natpisi iz hramova u Delosu, posebno oni koji jasno navode da su parfemi koji su korišćeni bili tzv. myron rhodion odnosno parfemi od ruže.
Na osnovu svih ovih antičkih izvora, dva različita metoda kojima su se aplicirali parfemi na skulpture su detektovana. Prvi, poznat pod imenom ganosis, uključivao je mešanje voska i različitih mirisnih ulja u cilju premazivanja skulpture i stvaranje arome.
Druga tehnika se nazivala kosmesis, bila je mešavina različitih ulja koji su imali cilj da očuvaju statuu. Odnosno bili su premazivani sa ciljem konzervacije umetničkih radova.
U Homerovof Himni Afroditi, zapisan je kosmesis Afrodite u njenom hramu na ostrvu Pafos. Prema Bronsu, ovakvi opisi nisu metafore već su pravi rituali koji su se odigravali na statuama božanstava.
Pored toga što su statue mirisale božanstveno, one su bile i ofarbane u jarke boje i često "obučene" u nakit, odeću, skupocene tkanine itd.
Opšte posmatrano, statue su bile cenjene prema njihovom memezisa, odnosno nivou imitacije života i živosti. Međutim, kako Brons objašnjava, ovo ne znači da su umetnici težili realizmu u modernom smislu, već da su težili da predstave ljudski i božanski život u svom najsnažnijem i najvećem potencijalu.
Miris je imao ulogu da došara posmatraču kako bi ona mirisala da je zaista živa i stvarna.
Zelenski otvoreno o MRŽNJI prema Rusima 👹
Autor: redportal.rs
