Danas slavimo Lazarevu subotu ili Vrbicu 😊🙏

Praznik dečije radosti koji simboliše pobedu života nad smrću

Srpska pravoslavna crkva (SPC) i njeni vernici danas slave Lazarevu subotu, u narodu poznatiju kao Vrbica.

Ovaj dan u crkvenom pravoslavnom kalendaru označen je podebljanim crnim slovom. Kako pripoveda otac Aleksandar Šmeman u Tajnama praznika, Subota pravednog Lazara, kako još nazivamo ovaj praznik uoči Cveti, posvećena je vaskrsenju Lazara iz Vitinije, koga je Isus Hristos vaskrsao iz mrtvih posle četvorodnevnog prebivanja u grobu.

Posle vaskrsavanja Lazar je, po predanjima, živeo još 30 godina, propovedajući hrišćanstvo kao episkop na Kipru. Isus Hristos ulazi svečano u Jerusalim, a masa razdraganog sveta dočekuje ga svečano.

Oni su, između ostalog, u rukama nosili palmove grančice. Tamo gde nema palmi, kao što je kod nas, u upotrebi su od davnina vrbove grančice. Običaj je da ubrane vrbove grančice na Lazarevu subotu budu nošene u crkvu gde bi ih sveštenici blagosiljali, a vernici ih potom nosili kućama da ih čuvaju.

Praznik Vrbicu, ustanovljenu krajem IV veka u Jerusalimu, mnogi Srbi proslavljaju kao krsnu slavu. Za taj dan vezuje se običaj branja olistalog pruća od vrbe i posebno mu se raduju deca. Zato i ne čudi podatak da je do Drugog svetskog rata, Lazareva subota bila proslavljana i kao školska svečanost. Decu su roditelji oblačili svečanije, kitili su ih zvončićima, te su se mališani kretali u povorkama i provodila vreme u igri po porti i učestvovali u ophodu oko crkve posle podne. Kad padne mrak, držana je litija izvan hrama.

Ovaj divni prolećni praznik, prepoznatljiv po zvončićima i venčićima od vrbe, simbol je pobede života nad smrću, kako Lazara, tako i Isusa. Vrbica uvek pada u subotu i upravo njome počinju veliki Vaskršnji praznici. ❤