UMETNOST MUMIFICIRANJA 🎭💀

Mumificiranje je dug i komplikovan proces koji bio integralni deo mnogih kultura širom sveta

Kada pomenemo mumificiranje prvo što nam pada na pamet je stari Egipat, mešutim mumificirana tela su otkrivena i u Iranu, Kini, Africi, Kanarskim ostrvima, Libiji kao i na mnogim drugim mestima.

Prema religiji starih Egipćana duh, odnosno KA, zahtevao je dvojnika koji će ostati u grobnici. Dok će BA, odnosno duša, biti slobodna da leti van grobnice i da joj se vraća. Dok će AKH, odnosno duh, ići u podzemni svet na poslednji Sud i ulazak u zagrobni život.

Mumificirano telo je bilo potrebno da bi se očuvala vizuelna ekspresija čoveka koja je postojala tokom života. Međutim, kako su pokazala poslednja istraživanja, čini se da je proces služio kao neka forma "Usmeravanja" tela ka božanskom, osiguravajući da preminuli poseduje "formu" koja je bogovima prihvatljiva.

Proces mumifikovanja je kod Egipćana trajao 70 dana i izvodili su ga sveštenici Anubisa. Prvi korak je bilo uklanjanje mozga uz pomoć specijalne alatke koja se gurala u nos gde je moždano tkivo bilo samleveno, nakon čega je nejgovo izvlačenje bilo lako.

Nakon toga se pravio rez na levoj strani abdomena i izvlačili su se svi unutrašnji organi i ostavljali na sušenje. Pluća, stomak, jetra i creva su postavljana u posebne kanopske posude. Njihova uloga je bila da osigura da preminuli ima pristup svojim organim nakon smrti. Kanopske posude su bile isklesane od krečnjaka ili su bile od gline i uglavnom su bile sa dekorisanim glavama specifičnih bogova dok su bile pod zaštitom boginja.

Pluća su bila postavljena u Hapi posudi koju je štitila boginja Neftis. Bog sa glavom Babuna Hapi je predstavljao sever, dok je čovekoliki bog Imseti predstavljao jug i u njegov posudi je bila jetra koju je štitila Izida. Istok i zapad, koje predstavljaju Duamutef i kebehseneuf čuvali su želudac i creva koje su štitile Neit i Serket.

Srce se vraćalo u telo jer su stari Egipćani verovali da ono predstavlja centar inetligencije osobe i celog njegovog bića. Sa druge strane, mozak su smatralu samo "materijom za popunjavanje kranijalne šupljine" te je bio odmah odbačen takon izvalačenja. Nakon završetka izvlačenja organa, celo telo je ispirano i potom brzi napunjeno natronom (so) i ostavljeno da se suši 70 dana. Do 40. dana telo je već bilo smežurano i deformisano, te je stoga bilo "dopunjeno" peskom i lanom da bi povratilo svoju formu i ostavljeno da se i dalje suši još oko mesec dana.

Nakon 70 dana telo je prekrivano smolom i umotavano u stotine metara lana. U okviru mumije moglo je biti nekoliko slojeva lana i smole, često sa ubačenim pisanim molitvama.

Različiti amuleti su ubacivani u slojeve lana da bi čuvali preminulog u zagrobnom životu. Čest smulet koji je bio dodavan u starom Egiptu je bilo i tzv oko Veđat ili Oko Horusovo koje je služilo kao štit od zlih sila. Nakit i ostali mali ukrasi su često dodavani i njihovo prisustvo je zavisilo od bogatsva preminulog. Često su umotane mumije bile oslikane kompleksnim scenama i simbolima, pre no što su bile postavljane u sarkofag i zaključavane u grobnicu.

U samom zagrobnom životu, preminulom su bile potrebne sluge svih vrsta - od pekara, preko tesara, pivara, čistača, pralja i bezbroj drugih. Šabti figurine su bile maleni predmeti u ljudskoj formi za koje su stari Egipćani verovali da će oživeti nakon smrti i služiti preminulom u zagrobnom životu. Što si bogatiji, to ćeš više slugu imati.

Još jedan primer mumificiranja je star 7.000 godina i dolazi nam iz regiona severnog Čilea i južnog Perua, gde je Činkoro kultura prva počela da mumificira preminule u procesu veaoma sličnom kao kod starih Egipćana. Činkoro su koristili štapove koje su ubacivali u udove, često dodavajući i periko i pokrivajući lice sa maskama od gline. Ovaj proces je izvođen an svim ljudima, nezavisno od njihove klasne pripadnosti ili bogatstva.

Iboloi sa Filipina započinju proces mumifikacije još pre smrti osobe. Oni koji su blizu smrti bivaju napojeni ekstremno slanim pićem da bi izbacili iz sebe svu tečnost, najverovatnije izazivajući i snažno povraćanje. Kada osoba premine, umotavaju se u ćebad i ostavljaju pored vatra da bi se "iscedila" sva telesna tečnost iz tela tokom mnekoliko dana.

Nakon okončanja ovog perioda, telo se potom iznosi napolje da se osuši na jakom suncu, potom se koža uklanja i telo sahranjuje u drvenoj kutiji. U nekim slučajevima Iboploi mumije se sahranjuju i bez unutrašnjih organa.

Iako je specijalna mumifikacija u cilju pripreme tela i duše za zagrobni život prisutna u više kultura, prirodna mumifikacija se događa u vviše situacija. Ekstremne temperature, suva klima, nizak nivo kiseonika i hiper kisela sredina - sve one mogu izazvati mumifikaciju tela.

Jedan od japoznatijih primera je Oci "ledeni čovek" koji je otkriven 1991. godine od strane planinara u italijanskim Alpima. Oci je živeo oko 3200. godine p. n. e. i najverovatnije je ubijen ili ritualno žrtvovan, što pokazuje strela u njegovom ramenu kao i više drugih otkrivenih povreda. Neposredno nakon njegove smrti, njegovo telo je prekriveno snegom što je očuvalo skoro svo meko tkivo sledećih 5.000 godina.

Najstarija "nenamerna" mumija otkrivena u Severnoj Americi je otkrivena kod Falon Nevade, otkriveno je telo umotano u slameni tepih u plitkom grobu unutar prirodno veoma suve pećine. Radiokarbonskim datiranjem utvrđeno je da je telo staro preko 10 hiljada godina.