Upokojio se omiljeni prota Miro. Najveći deo službovanja proveo je u Kraljevu gde je, pored brojnih bogoslužbenih dužnosti, uspeo da vaskrsne ideju o izgradnji Hrama Svetog Save, koja potiče još iz 1936, godine kada je prota rođen.
Rođen je 16. novembra 1936. godine u selu Čukojevcu kraj Kraljeva, od oca Radojka i majke Dostane, rođene Vučković. U mnogodetnoj porodici bio je najmlađi brat dvojici braće i šest sestara. Osnovnu školu završio je u rodnom selu, a potom gimnaziju u Vitkovcu. Bogosloviju je završio u Prizrenu 1954. godine. Nakon toga se vraća u svoj rodni kraj i 1957. godine stupa u brak sa Persidom Miletić, sa kojom dobija dve ćerke - Biljanu i Zoricu, koje su mu podarile dva unuka, dve unuke i praunuku, koje je smatrao najvećim životnim bogatstvom.
Iste godine rukopoložen je od strane Vladike žičkog Vasilija (Kostića) i biva postavljen za paroha u Brekovu kraj Ivanjice. U nepristupačnim i surovim uslovima prirode tog kraja, uvek je bio tu za svoje parohijane da im približi Hristove vrednosti i usmeri ih na pravu stazu života. Nakon tri godine, sa svojom porodicom prelazi u pitomu Sirču na obali Morave, gde je revnosno služio Bogu, a na radost i zadovoljstvo svojih parohijana, čitavu jednu deceniju.
Preostali deo svog službovanja proveo je u Kraljevu, gde je pored brojnih bogoslužbenih dužnosti, uspeo da vaskrsne ideju o izgradnji Hrama Svetog Save, koja potiče još iz 1936. godine (upravo godine protinog rođenja). Nesebičnim ulaganjem sebe, svog rada, truda i znanja, a po Božijoj volji, uspeva da istu ideju i otelotvori. Čak i po odlasku u penziju 1998. godine ostaje dosledan i posvećen daljoj izgradnji Hrama Svetog Save ili kako je on to umeo da kaže "Kraljevačke lepotice, koja će se, ako Bog da, svrstati svojom veličinom i lepotom u ona vredna i večna dela naših slavnih Nemanjića“.
Po blagoslovu Episkopa žičkog Justina, nastavlja da služi Crkvi i narodu sve do poslednjeg časa svog ovozemaljskog života. Posebno mesto u njegovom pastirskom radu zauzima Manastir Voljavča, gde je bio duhovnik čitavog sestrinstva i mnogobrojnih vernika, koji su tu pristizali na molitvu i blagoslov, sa svih strana sveta.
Protojerej-stavrofor Miroljub Josifović bio je voljen i poštovan od strane svih ljudi koji su ga poznavali. Kako on jednom reče pred Vaskrs: Čovek više nema čega da se plaši, pa ni smrti, jer smrt fizička je jedna kapija u večnost. I, eto, on, iznenada stiže do te širom otvorene kapije večnosti - upamćen kao naš omiljeni prota Miro.
Autor: krug.rs / redportal.rs
