Na današnji dan 1912. godine u Mostaru je preminuo Osman Đikić, veliki srpski književnik muslimanske vere i nacionalni radnik.
Rođen 1879. godine u građanskoj porodici u Mostaru, završio je nižu gimnaziju u rodnom gradu. Družio se sa nešto starijim đacima, sugrađanima i budućim velikanima, među kojima su bili Aleksa Šantić, Jovan Dučić i Svetozar Ćorović. Kao vatreni Srbin je isključen iz gimnazije, pa je bio prinuđen da školovanje nastavi u Beogradu, Carigradu i na Trgovačkoj akademiji u Beču.
Đikić je bio jedan od osnivača omladinskog društva Gajret. Bio je saradnik i urednik više časopisa, a svoja književna dela je objavljivao i u čuvenoj Bosanskoj vili. Za života je objavio tri zbirke pesama: Pobratimstvo (1900), Muslimanskoj mladež (1902) i Ašiklije (1903).
Pored pesama, napisao je i tri drame, a njegov dramski prvenac Zlatija je izveden prvi put 1927. godine u beogradskom Narodnom pozorištu povodom 15. godišnjice njegove smrti. U rukopisu su ostale zbirke narodnih pesama i običara koje je sakupljao po ugledu na Vuka Karadžića, kome je i jednu pesmu posvetio:
Sa svih strana, gdje god Srbin živi, Tvom pomenu lovor-vjenci lete, Pa i ovaj primi slavni Vuče, Što ga moja mlada duša splete!
Umro je 1912. godine od tuberkuloze i sahranjen je u rodnom gradu. Dve godine kasnije je od tuberkuloze preminula i njegova supruga Zora. Njegovi posmrtni ostaci su preneti u turbe koje je izgrađeno po projektu Aleksandra Deroka kod Karažoz-begove džamije. Turbe slavnog pesnika su najpre 1941. godine srušile ustaše, te je obnovljeno nakon rata, da bi ga 1992. godine ponovo oskrnavili pripadnici Hrvatskih odbrambenih snaga (HOS).
Autor: redportal.rs
